بررسی تأثیر حضور همراه درحین زایمان بر میزان اضطراب مادران نخست زا و نقطه نظرات ماما

سابقه و هدف: زایمان واقعه ای است که اثرات روانی اجتماعی واحساسی شدیدی بر مادر دارد و زمینه سلامت یا بیماری زنان را در دوره زندگی شان فراهم می کند. تنها گذاشتن زائو در محیط های زایمانی باعث اضطراب، مادر و تحمل عوارض ناشی ازآن برسیر زایمان می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر حضور همراه بر میزان اضطراب، طی زایمان مادران نخست زا و بررسی مشکلات کاربرد این مداخله در بخش زایمان بیمارستان ایرانشهر از دیدگاه ماماها می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه یک کار آزمایی بالینی است که در سال 1389 بر روی 210 مادر نخست زای 35-18 ساله با حاملگی بیش از 37 هفته، تک قلو، بدون سابقه زایمان، اتساع 3 سانتی متر دهانه رحم، و عدم تمایل به سزارین انتخابی از جمعیت خانم های نخست زای مراجعه کننده به بیمارستان ایران ایرا ن شهرکه با گزینش تصادفی در دو گروه 105 نفری با همراه و بدون همراه قرار گرفتند انجام شد. دوگروه از اتساع 3 سانتی متر دهانه رحم در مرحله اول زایمان پذیرش شده و در ابتدای پذیرش پرسشنامه اشپیل برگرجهت سنجش میزان اضطراب موقعیتی آنان تکمیل گردید، سپس مجدداً میزان اضطراب در اتساع 6-8 سانتی متر دهانه رحم اندازه گیری شد. در گروه مورد، یک همراه خانم از بستگان یا دوستان زائو، به دلخواه خود و تمایل مادر از بدو ورود تا یک ساعت پس از زایمان درکنار زائو بوده، وی را تشویق، دلداری و نوازش می کرد. مراقبت های مامایی برای دو گروه یکسان بود و فرم مشاهده زایمان و نظر سنجی از ماما و سایر اطلاعات مر بوطه توسط پرسشگرتکمیل شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss وآزمون های آماری تی مستقل، تی زوج وکای دو انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که دو گروه از نظر خصوصیات دموگرافیک، سن حاملگی، وزن جنین و میزان اضطراب بدو ورود از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشتند. میزان اضطراب موقعیتی طی زایمان (اتساع 6-8 دهانه رحم) به طور معنی داری (0001/0p=) در گروه مورد از گروه شاهد کمتر بود (9/43 در برابر 4/51). هم چنین میزان اضطراب طی زایمان در گروه شاهد نسبت به ابتدای پذیرش به طور معنی داری افزایش یافت (6/44 در بدو ورود در برابر4/51 طی زایمان) در حالی که در گروه مورد اضطراب طی زایمان تفاوت معنی داری نسبت به بدو ورود وجود نداشت (5/44 در بدو ورود در برابر 9/43 در طی زایمان). از دیدگاه ماماها میزان ایجاد اغتشاش همراه در بخش زایمان 3/14 درصد و 9/81 درصد موارد حضور همراه کمک کننده بیان شده بود. میزان دخالت همراه در دستورات پزشک 8/23 درصد بود. استنتاج: حمایت روانی اجتماعی توسط همراه زن در طی زایمان روش کم هزینه و مفید جهت کاهش اضطراب مادران نخست زا می باشد و می توان قوانین سخت ومحکم بیمارستان ها در مورد حضور همراه در اتاق زایمان را بهبود بخشید، زیرا موجب افزایش میزان رضایت عامل زایمان شده و از دیدگاه ماماها ایجاد اغتشاش و مداخلات منفی همراه طی زایمان اندک و قابل چشم پوشی است